Behalve ik

… behalve ik … is het kortste gedicht dat Anton ooit over zichzelf heeft geschreven, “een ingedikte gedachte, ingedachte taal”. Een gedicht dat kernachtig en wezenlijk uitdrukt hoe Anton over zichzelf dacht en hoe hij zich meestal voelde. Als kind al had hij een hekel aan verjaardagen en partijtjes, Sinterklaas-feesten, sjouwen door de duinen, later ook aan de Academie feesten, openingen van tentoonstellingen…

 

Tegen het einde van zijn leven zei Anton: ‘Iedereen heeft een sleutel van mijn huis, behalve ik‘.

 

Anton had een sterk taalgevoel en zat tot het laatste moment vol met humor, wonderlijke en inspirerende gedachten en opmerkingen.

 

Meer gedichten van Anton zullen komende tijd op de website gezet worden.